اشعار

پس ازتوآب اگرخوردم ازاین چشمان ترخوردم          گلی هستم که از هر شش جهت به خار برخوردم

برای دلخـوشی دخـتران نیمه جانت بود          دراین یکسال واندی لقمه نانی هم اگر خوردم

تا آخرین نفس که توانی در این تن است           داغت امانتی است که همراه با من است

رفـتـی و داغ دامن مـن را رهـا نـکـرد           یاد تو در دل من و اشکم به دامن است

ما هـمه نـوکـر دربـار حسین و زینب            نسل در نـسل بـدهکار حسین و زینب
هـمه پشت سر انصار حسین و زینب            الگـوی ماست عـلمدار حسین و زینب

ببین زمانه چه آورده است بر سر من            نشسته گرد اسارت به روی پیکر من
نپرس موی سفیدم نشانۀ چه غمی ست            نپرس از دل خون و نگاه مضطر من

بازهم روضۀ زینب همه جا ریخت بهم            حال و روز همۀ اهل سما ریخت بهم

باز هم پیرهنی را به سر و روش کشید            آسمان تیره شد و حال هوا ریخت بهم

لحظه‌ها لحظه‌های آخـر بود            آخرین ناله‌های خواهـر بود
خواهری که میان بستر بود            خنجری خشک و دیده‌ای تر بود

آمـدم ســوی غـمـکـده خــانـم!            کـه عــزای تــو آمــده خــانـم!

اذن سـیــنـه زدن بــده خــانـم!            جـبـل الـصـبـر! سـیـده خـانـم!

قـصد کـجـا را کـرده‌ای، ای آسـمانی؟            پـرواز بـا بـال شـکـسـتـه مـی‌تـوانـی؟

پـرواز کن تا حـاجت خود را بگـیری            شایـد نـمی‌خـواهـی دگر زنـده بـمـانی

گـوشۀ خانۀ خود جـای به بـستر دارد            مثل زهرا شده و دست روی سر دارد

دختر فـاطمه و حـیدر کـرار است این            عـفّـت فـاطـمـه و هـیـبت حـیـدر دارد

نخ روی نخ آمد که حیا داشته باشد             با تـیـرگی‌اش نـور خـدا داشته باشد

معجر شد و میخواست بها داشته باشد             تا بر سر خـورشیـد نما داشته باشد

چـشـمـان تـو ادامـۀ دریــای کــربــلا            زیـنـب شدی و زیـنـت بـابـای کـربلا

با خطبه هات مثـل عـلی میشوی ولی            با گریه هات حضرت زهـرای کـربلا

 پخش سبک  

گریه بر تو به اهل ولا گـشتـه واجب            الـسّـلامُ عــلـیــکِ یـا امُّ الـمــصـائـب

ای که نورُ الهدایی، کوثر و هل اتایی، تو پیام آورِ کربلایی

 پخش سبک  

هـنگـامـۀ اشـک و درد و بـلا شـد            زیـنـب شـهـیـد داغ کـــربــلا شــد

واویــــلا واویــــلا آه و واویـــــلا (۴)

 پخش سبک  

ای دخـتـر عـلـی جانم فـدای تو            آتش زده به جان داغ عزای تو(۲)

محـبـوبـۀ خـدا، ای رزق تـو بـلا، دلـخـون کـربـلا

زیــنــبــم یــار آشــنــای تــوأم           جـای مـانـده ز کـربـلای تـوأم

شـعـله سر می کشد ز نـالۀ من           مـن عـــزادار نــیـنــوای تــوأم

ببـین در دیـده سـوی دیـدنـم نیست            تــوان دادن جــان در تـنـم نـیـست

چــنــان آبـــم نـــمـــوده آتــش تــو            گـمـانـم جـسـم در پـیـراهـنم نیست

بـر سـیـنـۀ خـود پـیـرهــنـت را دارم            بــد جــور هـــوای دیــدنــت را دارم

وا کـن گــرۀ مُـشـتِ مـرا تـا بــیـنــی            با خـویـش عــقــیــقِ یـمـنـت را دارم

عاشق همیشه قسمتش حیران شدن بـود          پاره‌گریبان، بی سر و سامان ‌شدن بود

اول قـرار ما دو تـا قـربــان شـدن بود           رفتی و سهـم من بـلاگــردان شدن بود

پخش سبک

یـا زهـرا ببـیـن جـانم بـر لبِ            ســـوز عــالـم از داغ زیــنـبِ

دختـر عزیزت تـو بستـره ای وای ای وای

ای آنکه وجــودم شده بیت الحـزن تـو           غـرق غـم و انـدوه شـدم از مـحـن تو

در آتش هجران تو یک سال شب و روز           چون شمع وفا سـوخـتم از سوختن تو